«بابایی» شب به خانه مان آمد و مقداری طلا به من داد و گفت:

فردا به پولش نیاز دارم.این ها را بفروش.

با اصرار گفتم:اگر پولی نیاز دارید،برایتان فراهم کنم.

او نپذیرفت.

من هم مطابق دستور،عمل کردم و طلاها را فروختم.

شب بعد که آمد،از من خواست تا بیرون برویم و قدم بزنیم.

کمی که از خانه دور شدیم،گفت:

شما کارمندها عیال وار هستید.

خرجتان زیاد است و من نمی دانم باید چکار کنم؟!

دسته های صد تومانی و پنجاه تومانی را از دستم گرفت و بدون آنکه بشمارد یک بسته ی اسکناس پنجاه تومانی به من داد و گفت:

این هم برای شما و خانواده ات.بـرو شب عیدی چیزی برایشان بخر.ب

عد هم شنیدم همان شب،پول ها را بین سربازان متأهل که قرار بود فردا برای مرخصی عید نزد زن و فرزندشان بروند تقسیم کرده است.

کتاب پرواز تا بی نهایت،خاطره ی سید جلیل مسعودیان،ص 139